پسری در حال شکل گیری! می نویسم،شاید زنده بمانم و شکل بگیرم...
مسیری که نمیشناسی... نوشته شده توسط آقای تشکیل ۳۰ شهریور ۱۳۹۸ ,

مسیری که نمیشناسی...

نمیدانی اصلا چرا پا در آن گذاشته ای!

هیچ وقت نفهمیدی از کجا شروع کردی!

هیچ وقت نفهمیدی مقصدت کجاست!

تو یک احمقی! چون فقط احمق ها پا در مسیری می گذارند که هیچ چیز از آن نمیدانند!

میروی و میروی و میروی...

گاهی مسیرت را شبیه باتلاق می بینی...گاه توفیق اجباری و هر از چند گاهی هم تنها مسیر ممکن و از روی ناچاری!

میدانی بهترین اوقات این ندانستن ها و بیهودگی ها چیست؟

آن وقت ها که که در کنار جاده لحظاتی نگه میداری تا کمی استراحت کنی! آنجاست که میتوانی ثانیه هایی را به کار هایی که دوست داری اختصاص بدهی تا مسیر یادت برود!تا ندانسته هایت یادت برود!تا بیهودگی هایت یادت برود!تا ترسو بودنت یادت برود...

تو ترسویی،ترسو تر از آن چیزی که فکرش را بکنی...

کم کم داری فراموش میکنی که این مسیر را خودت انتخاب کردی!در میانه های راه که بودی خودت یادت رفت که چرا به این مسیر گام نهادی!خودت مقصدت را فراموش کردی!خودت ترسیدی که برگردی!خودت هر روز در مسیری که آنرا چاه عمیق می بینی پیش روی میکنی!تو سقوط میکنی بدون آنکه برایت پشیزی اهمیت داشته باشد!

تو ترسویی چون وحشت داری که حتی به مسیر عوض کردن لحظه ای فکر کنی!البته مسیر جایگزینی هم در ذهنت نداری!

از برگشت هم میترسی! وقیحانه آنرا از چاه به چاله افتادن میدانی!توهم زده ای که در چاله گیر افتاده ای!تو در چاهی و چاه را تا حد یک چاله حقیر و کوچک میپنداری!

شاید هم مقصد را فراموش نکرده ای!اتفاقا جز به جز آنرا به خاطر میاوری،اما آنقدر برایت مقصد بی اهمیتی شده که ذره ای در وجودت را حرکت نمی دهد!آنقدر نسبت به مقصد سرد شده ای که تلاش میکنی هر جور شده از یادت برود که اصلا کجا بود!

بعضی وقت ها دلم برایت می سوزد!

تا کی میخواهی انقدر احمق باشی؟

تا کی میخواهی انقدر ترسو باشی؟

 

 

۰
۲ نظر
شاید او چیز دیگری می دید...قسمت دوم نوشته شده توسط آقای تشکیل ۲۹ شهریور ۱۳۹۸ ,

از دسته برگشتیم.ناهار، قیمه نذری خوردیم و ولو شدیم روی زمین.پاهایمان را دراز کرده بودیم و هر سه تایی مان سر هایمان را روی یک بالشت گذاشته بودیم.چشمانمان نیمه باز بود.باد خنک کولر بدن هایی که چند ساعتی زیر نور شدید آفتاب تبدیل به گلوله آتش شده بودند،خنک می کرد.کم کم داشت پشت پلک هایم گرم می شد که پسر دایی ام صادق،با صدای دو قلویی که نشان از دوران بلوغش بود پرسید:«تا نیم ساعت دیگه تعزیه ها شروع میشن!امسال بریم تعزیه حاج اسماعیل یا مَمَدبهرامی؟»

۰
۳ نظر
ادامه مطلب
شاید او چیز دیگری می دید...قسمت اول نوشته شده توسط آقای تشکیل ۲۵ شهریور ۱۳۹۸ ,

محرم برای من فقط در همان روز عاشورا تعریف شده.یعنی تا قبلش خیلی در جریان چیزی نیستم و جایی نمی روم تا اینکه صبح روز عاشورا فرا می  رسد.با مادرم می رویم به محله ی پدر بزرگ و مادر بزرگم.

۰
۴ نظر
ادامه مطلب
نامه ای برای تویی که دیگر نیستی نوشته شده توسط آقای تشکیل ۱۷ شهریور ۱۳۹۸ ,

سلام پدر.

مرا که میشناسی؟پسرت هستم.پسر دومی!

نمیدانم چرا امروز دلم خواست برایت نامه ای بنویسم!نمیدانم چرا امروز از صبح دائما فکرت در سرم میچرخد و لحظه ای رهایم نمی کند.با اینکه عکست همیشه روبروی چشم هایم است ولی هیچ روزی به اندازه ی امروز به یادت نیافتاده بودم!

۱۳ نظر
ادامه مطلب
گزارش یک شب بلاتکلیف نوشته شده توسط آقای تشکیل ۱۱ شهریور ۱۳۹۸ ,

تابستان98ساعت12شب:هنوز صدای ماشین ها و موتور هایی که از خیابان  می گذرند،به گوش می رسد.تابستان است و شب گردان زیادی فراری از گرمای سوزان روز،نهایت بهره را از خنکی مطبوع شب می برند.هر از چند گاهی صدای ترمزی شدید به گوش می رسد که  دلهره ای عجیب به جان انسان می اندازد و او را ناخودآگاه،منتظر شنیدن صدایی در ادامه کار می کند.صدای فریاد کسی بلند می شود؟یا صدای برخورد با یک جسم سخت؟یا شاید هم صدای کمی بد و بیراه و سپس  صدای گازی که کم کم بلند می شود و دور می شود و در نهایت محو میشود.

۲
۴ نظر
ادامه مطلب
به دنبال قهرمان زندگیم-قسمت1 نوشته شده توسط آقای تشکیل ۹ شهریور ۱۳۹۸ ,

در حین گشت و گذار هایی که در دنیای حقیقی و مجازی برای پیدا کردن قهرمان زندگیم میکردم عجیب ترین و غیر منتظره ترین جمله ای که به آن برخوردم این جمله بود:

«قهرمان زندگیت رو تو آینه پیدا کن!»

۰
۶ نظر
ادامه مطلب
این دوتا خروس جنگی نوشته شده توسط آقای تشکیل ۶ شهریور ۱۳۹۸ ,

زنگ ورزش اگر برای همه ی بچه ها فقط یک سرگرمی بود تا برای مدت کمی از شر درس و مشق راحت شوند و یک رقابت هیجان انگیز را تجربه کنند،برای ما دو تا مانند دوئلی بود که مثل بقیه دوئل های این دنیا، به مرگ یکی و زنده ماندن دیگری ختم میشد!

۰
۶ نظر
ادامه مطلب
شکلات های مرتضی... نوشته شده توسط آقای تشکیل ۲ شهریور ۱۳۹۸ ,

مرتضی یک معلول ویلچری بود.مادر زاد پاهایش کم توان بود و قدرت راه رفتن نداشت.سی سالش بود.هر روز صبح ساعت هفت،برادرش میاوردش کنار خیابان و میگذاشتش روبروی سبزی فروشی عمو رحمان.او را به عمو رحمان می سپارد و میرفت سرکارش.مرتضی کمتر داخل سبزی فروشی میشد.بیرون مینشست و به رهگذران سلام می کرد و صبح بخیر میگفت.برایش فرق نمی کرد که رهگذر چه کسی باشد،پیر باشد یا جوان،زن یا مرد.به بچه ها سلام کردن را هم خیلی دوست داشت.لحنش را صمیمانه تر و صدایش را نازک میکرد و میگفت:«سلام عموجون صبحت بخیر!» خلاصه که او به همه سلام می کرد ولی همه ی همه جواب سلامش را نمی دادند!بعضی ها به خصوص زن های جوان و حتی بعضا پیرزن ها فکر میکردند بنده خدا نیت شومی از این کارش دارد!رویشان را بر میگردادند و میرفتند!حتی بعضا فحشش هم داده بودند!پسر های نوجوان هم گاهی جوابش را با کلمات تمسخر آمیز میدادند و هار و هار میخندیدند! ولی مرتضی خم به ابرو نمی آورد.همراه با آنها میخندید و حتی بعضا شکلات تعارفشان می کرد!همیشه در جیبش شکلات و آب نبات داشت.به بچه ها و کسانی که تحویلش میگرفتند و برای سلام  احوال پرسی از حرکت می ایستادند و با او دست می دادند شکلات میداد و شاید در طول روز فقط یکی اش را خودش میخورد.اگر دستش را رد میکردی آنقدر از شکلاتش تعریف و تمجید میکرد که هوس میکردی طعمش را حتما بچشی!مرتضی در خیابان ما معروف ترین و دوست داشتنی ترین شخصیت بود.از چهره اش مهربانی ای میبارید که هر موجود زنده ای را به سمت خودش جذب میکرد.حاضرم قسم بخورم که گربه ها و پرنده های محل هم به او علاقه داشتند!

۰
۸ نظر
ادامه مطلب
طراح قالب تمز