قایقی کوچک در یک دریای بی انتها.
بلند میشود و دور و برش را نگاه میکند.
همه چیز بی انتهاست.هیچ چیز مطلق نیست.ثباتی در کار نیست.
قایق کوچک دیگری را میبیند.شاید کسی در آن قایق است که بلدِ راه باشد.شاید یک راهنما.شاید نجات.میخواهد حرکت کند به سمتش.پارو کنار دستش است.ولی او دل میسپارد به جریان باد و موج دریا.بادی که هیچ وقت او را نجات نمیدهد.موجی که او را سرگردان تر میکند.از قایق نجات دور میشود.دیگر نمیتواند به آن برسد.خودش را سرزنش میکند.پارو کنار دستت است.پارو را بردار.پارو بزن.چرا دلخوش میکنی به باد؟چرا منتظر یک موجی؟
این بار یک جزیره را میبیند.یعنی نجات مییابد؟باید نجات پیدا کند.خیره میشود به پارو.برش دار.پارو بزن.باز هم اما امیدواری به باد و موج.باز هم انفعال و بی حرکتی.از جزیره دور میشود.دور و دور تر.جزیره دیگر قابل رویت نیست.صورتش گرم و قرمز میشود.دستنانش مشت میشود.خودش را میزند.ناسزا میگوید.آخر چه مرضی داری که دستت به سمت پارو نمیرود؟سرش را میکوبد به کف قایق.مشت هایش میخورد به بدنه ی قایق.بادبان کوچک را پاره میکند.به سرش میزند که اصلا بپرد توی آب.غرق شود.غرق شدنی بهتر از این انفعال...